Italianen en auto's, het moet één van de beste combinaties zijn die er bestaan. Oké, Italianen en gelato is goed, Italianen en pizza misschien nog beter. Maar een Italiaan en een auto, dat is een gouden combinatie. Wat verwacht je ook anders van het land dat de Alfa Romeo, de Fiat, Lancia, Maserati en Ferrari voortbracht. De mooiste juweeltjes komen uit de Italiaanse fabrieken gerold. Maar of de gemiddelde Italiaan dit weet te waarderen, is nog maar de vraag. Want heb je ooit een auto van een Italiaan gezien zonder noemenswaardige schade? Italianen maken zich namelijk niet zo druk om hun auto's. Ik bedoel, de hele wereld weet dat Italianen de mooiste auto's maken, dat hoeven ze echt niet meer te bewijzen. Op hun auto's hoeven ze dus ook niet zo zuinig te zijn. Voorrang is voor degene met de hoogste snelheid, of degene die het beste kan bluffen. De rechter rijbaan is voor degene die flink boven de toegestane snelheid zit, op de linker rijbaan wordt deze snelheid nog behoorlijk verhoogd. Zijn er te weinig rijbanen dan schuift iedereen een stuk op, past er weer een auto tussen. En is het parkeervak te klein, dan zijn een paar tikjes tegen de bumpers van de auto's voor en achter je geen uitzondering. Bij alles wat vrouwelijk of blond is – liefst allebei- wordt de rem ingetrapt en is de aandacht enkel en alleen nog bij de benen met hoge hakken. En spiegels zonder barsten, ach, wie heeft ze nodig. Na een week rijdt er toch wel iemand tegen aan.
Nu moet ik niet enkel negatief zijn. Onoplettendheid kent een Italiaan niet en met een kruisje slaan en een flinke portie lef kan je op ieder gewild moment spontaan de straat oversteken. En reken er maar op dat iedere auto vol in de remmen gaat en ruim op tijd stilstaat. En als je blond bent, lacht de chauffeur ook nog eens bewonderend tegen je en hangt fluitend uit het raam. Een toerist daarentegen moet je niet tegenkomen, of die op tijd stopt is namelijk nog maar de vraag.
Maar er zijn drie dagen per jaar waarop Italianen de auto tot in het volste waarderen, en dan met name de Italiaanse auto; de dagen van de Mille Miglia! In drie dagen wordt 1600 km gereden (inderdaad; dat is 1000 mijl ofwel mille miglia) met de mooiste oldtimers. Niet zo maar iedere auto mag mee doen; de auto moet ofwel zelf ooit de originele Mille Miglia (tussen 1927 en 1957) gereden hebben óf ze moet van een zelfde type en bouwjaar zijn als één van deze auto's die ooit mee reden. Na deze grondige selectie mogen de gelukkigen onder deze auto's, en degenen die er in rijden, dan wel drie dagen lang de Italiaanse wegen onveilig maken. Van Brescia, langs het Gardameer naar Ferrara, Rome en via Toscane weer terug naar Brescia, onder het toeziend oog van duizenden toeschouwers.
Deze bijzondere klassiekers, en wellicht ook met name de vele toeschouwers die de auto's bewonderende blikken toewerpen, trekken verschillende royalty's en bekende mensen aan. Onder andere Prins Bernhard van Oranje die al sinds 2007 deelneemt aan de race, en dit jaar rijdt met zijn oudere broer prins Maurits van Oranje. Prins Carlos Philip Bernadotte, oud-premier Jan Peter Balkenende, Gijs van Lennep, Gert Verhulst (van ons aller bekende Samson en Gert) en de grote favoriet en Britse acteur Rowan Atkinson, beter bekend als Mr Bean. En laat al deze auto's en coureurs van de duizendmijlsrace nu eens door onze straat rijden!
Hoewel Italianen bij het horen van de naam Mille Miglia spontaan een verliefde rede houden over deze klassieker, bleek niemand echter te weten wáár deze 'onze' stad zou aandoen. In ons favoriete barretje, op de stageplaats en in de kroeg, niemand kon vertellen waar wij naartoe moesten gaan om alle auto's, oké, en vooral om alle prinsen te zien. Een blik uit het raam op de bewuste ochtend vertelde echter genoeg, ze zouden voor ons huis door rijden! Gewapend met fotocamera's stonden we naast de weg met in ons achterhoofd de startnummers van 'onze prinsen' en 'onze Jan Peter'. De ene na de andere Ferrari kwam voorbij, hierna de echte klassiekers en toen was het eindelijk tijd voor de Alfa Romeo's en de Porsche's.
Wijselijk waren we al bij de stempelpost gaan staan zodat alle auto's voor onze neus zouden stoppen en we een blik naar binnen konden werpen, maar van onze prinsen geen spoor. Tot er ineens om ons heen gegild, gejuicht en geschreeuwd wordt! We horen 'Mister Bean, Mister Bean' en ineens rent iedereen de weg op. Het zijn dan wel niet de prinsen, maar vlug rennen wij de menigte achterna om ook Mr. Bean op de foto te zetten. En even later wordt ons wachten beloond; 'Onze Prinsen' stoppen recht voor onze neus en hoewel we bijna te laat waren met foto's maken omdat we ze bijna niet herkenden, staan ze op de foto! Naast ons verzuchten twee Nederlandse vrouwen 'Ze zijn knap hé, onze prinsen? *zucht*' Zeker weten! Oja, en de auto's? Bekijk de foto's maar!
'Onze' Prinsen
Mr. Bean
© Foto's door Aniek Rooderkerken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten