CALCIO STORICO

Wij waren erbij!

In Italië kan je van niets uitgaan, behalve dat alles altijd anders loopt dan je van tevoren gedacht had. Zo hadden wij kaartjes gekocht voor de Calcio Storico en wist de verkoopster ons te vertellen dat áls de Bianchi in de finale zaten, tribune B de place to be zou zijn. Ze wonnen de voorronde en bij gebrek aan een officiële website wist google een paar weken later te vertellen dat tribune B inderdaad voor de supporters van de Santo Spirito wijk was, en wij onze mannen van de 'Witten' konden toejuichen in de finale tegen de Azzurri, de 'Blauwen'. Getogen in de mooiste witte kleding gingen we dus naar het Piazza Santa Croce. Om er daar achter te komen dat onze bronnen toch niet juist waren. Het was hier wel érg blauw.....

CALCIO STORICO FIORENTINO

Een gewelddadige traditie

Italianen staan bekend om het fare la bella figura. Kort gezegd betekent dit dat alles in het leven van een Italiaan draait om schoonheid en het altijd slaan van een goed figuur. Het zit geworteld in het 'Italiaan-zijn' en is dus ook te zien in de eeuwenoude geschiedenis van Florence. Toen de Florentijnen in 1530 in belegering waren en een belangrijke strijd verloren, trokken de keizerlijke troepen van Karel V de stad in. En de Italianen? Die deden alsof er niets aan de hand was en speelden een potje voetbal op het Piazza Santa Croce, goed in het zicht van de vijandelijke troepen. Op het dak van de Santa Croce speelden de muzikanten een vrolijk deuntje. De belegeraars werd een triomfantelijke overwinning niet gegund.

È PRONTO IL CAFFÈ!

Caldo come l'inferno, nero come il diavolo, puro come un angelo e dolce come l'amore!

È pronto il caffè. Vier korte woorden die je toch èrg graag hoort als je om elf uur in de bibliotheek zit en het studeren even wilt onderbreken met een goede espresso. Eerlijk is eerlijk, we drinken de caffè niet enkel tijdens het elf-uurtje in de tuin onder de olijfbomen, maar hebben een groot aantal barretjes in Florence al bezocht. Maar wil je echt goede koffie, dan is er maar één plaats waar je naartoe moet gaan!

BRIEVEN AAN BEATRICE

Een zoektocht naar Dante's Florence

Florence is de stad van Dante. Hij werd er geboren in 1265, leerde er zijn Beatrice kennen en werd voor het leven verbannen in 1302. Een gebeurtenis die de stad liever vergeet; om de misschien wel beroemdste inwoner te verbannen is geen slimme zet, maar deze gebeurtenis bracht Dante er wel toe één van de belangrijkste werken uit de wereldliteratuur te schrijven; de Divina Commedia.

LA BUCA DEL VINO

Een smakelijke traditie!

Florence telt ontelbare tradities die allen het vermelden waard zijn. Om ze allemaal te beschrijven in deze blog kan nooit een goede invloed op mijn masterthesis en stage hebben. Maar soms, soms kom ik iets tegen dat gewoon gedeeld móet worden. Bijvoorbeeld het verhaal van de Buca del Vino, alleen al omdat het zo onbekend is.

Een Buca del Vino of een buchette del vino is letterlijk vertaald een wijnraampje. Een bijzonder staaltje Florentijnse architectuur dat je vindt op de façades van de palazzi in het oude stadscentrum. Veel nobele Florentijnse families die in de palazzi woonden

MILLE MIGLIA: ITALIANEN EN HUN AUTO'S

Italianen en auto's, het moet één van de beste combinaties zijn die er bestaan. Oké, Italianen en gelato is goed, Italianen en pizza misschien nog beter. Maar een Italiaan en een auto, dat is een gouden combinatie. Wat verwacht je ook anders van het land dat de Alfa Romeo, de Fiat, Lancia, Maserati en Ferrari voortbracht. De mooiste juweeltjes komen uit de Italiaanse fabrieken gerold. Maar of de gemiddelde Italiaan dit weet te waarderen, is nog maar de vraag.

Paesi che vai, usanze che trovi

Landen waar je gaat, gebruiken die je vindt

Je houdt ervan of je haat het, een middenweg lijkt er niet te zijn. Ik heb het over de omstreden met diamanten bezette schedel For the Love of God van Damien Hirst die schittert in het Palazzo Vecchio in Florence. Hoewel ik de diamanten met een totaal van 1,106.18 karaat liever om mijn nek zou zien schitteren dan op deze schedel, wilde ik het werk wel bekijken. Al was het maar omdat je om deze te bezichtigen in het palazzo door de studiolo van Francesco I de'Medici kon lopen, die normaal niet toegankelijk is voor publiek.

Punctuele Italianen en de Scoppio del Carro

Italianen komen structureel te laat. Zeker als je ze vergelijkt met de punctuele Nederlanders. Een afgesproken tijd is voor hen meer een richtlijn. Een voorbeeld; als ik met iemand afspreek om iets voor mijn stage te bespreken kan ik ervan uitgaan dat er op de afgesproken tijd niemand is. Nou, iets vóór de afgesproken tijd dan, want ik ben altijd te vroeg. Verbaasd kijk ik het museum rond. Toeristen te over, maar medewerkers? Misschien

Carciofi tot kalfshoofden

(0n)smakelijkheden op de Mercato Centrale

Mijn docenten kunstgeschiedenis moeten het mij vergeven; mijn eerste bezoek aan Florence was niet aan de meesterwerken in de Uffizi (mijn stagebezoek daargelaten), aan het Laatste Oordeel in de Duomo of zelfs de Renaissance kunstverzameling in het Palazzo Pitti. Nee, Italië is het land van La Dolce Vita, het goede leven met vele gangen tellende diners met bijbehorende wijntjes die je lekker wegslurpt. Waar kan je dan beter naartoe gaan dan de Mercato Centrale, de overdekte markt in het Centro Storico, het historisch centrum van Florence!

MEESTERLIJKE AFSCHUW

Aanstekelijke emoties op Ribera's Apollo en Marsyas

Het is bijna onmogelijk het schilderij Apollo en Marsyas van Jusepe de Ribera te zien, zonder getroffen te worden door emoties. Het werk toont de sater Marsyas die met een van pijn vertrokken gezicht en verkrampt lichaam vastgebonden op de grond ligt, terwijl de god Apollo diens deels gevilde been toont. Vreemd genoeg is het niet deze handeling die bij de toeschouwer van het werk een gevoel van afschuw oproept, maar de aanblik van het gezicht van Marsyas en de personen op de achtergrond die door angst en verdriet bevangen lijken te zijn en vol afgrijzen naar de gebeurtenis voor zich staren.

DIE DAG LAZEN ZIJ NIET VERDER

Paolo en Francesca in Canto V van de Hel

Het moet één van de bekendste liefdesverhalen uit de literatuur en beeldende kunst zijn; het tragische verhaal van Paolo en Francesca die hun liefde met de dood moesten bekopen, maar in het hiernamaals eeuwig samen zijn. Zoals Rodin hen toonde in het beeldhouwwerk De Kus in 1886, als twee geliefden die zijn versmolten in een eeuwigdurende omhelzing. Of Gustave Doré die in 1867 verbeeld hoe Dante flauwvalt bij het zien van de benarde situatie van Francesca, terwijl de rondrazende storm hen omringt. Dante Alighieri inderdaad, want het meest bekend is deze scène wel geworden door Dante die Paolo en Francesca ontmoet in de tweede cirkel van de Hel.