In Italië kan je van niets uitgaan, behalve dat alles altijd anders loopt dan je van tevoren gedacht had. Zo hadden wij kaartjes gekocht voor de Calcio Storico en wist de verkoopster ons te vertellen dat áls de Bianchi in de finale zaten, tribune B de place to be zou zijn. Ze wonnen de voorronde en bij gebrek aan een officiële website wist google een paar weken later te vertellen dat tribune B inderdaad voor de supporters van de Santo Spirito wijk was, en wij onze mannen van de 'Witten' konden toejuichen in de finale tegen de Azzurri, de 'Blauwen'. Getogen in de mooiste witte kleding gingen we dus naar het Piazza Santa Croce. Om er daar achter te komen dat onze bronnen toch niet juist waren. Het was hier wel érg blauw..... Geheel in stijl voor ons team waren we in het wit vol goede moed naar het Piazza Santa Croce getrokken, waar het al snel moeilijk bleek het veld op te komen. De eerste ingang bleek gesloten en onze strategie om achter de groep Italianen in witte kleding aan te lopen bleek weinig succesvol; iedere keer kregen we te horen dat het 'echt de volgende ingang links' was. Na een rondje om het plein konden we dan eindelijk het terrein op, waar al snel een aantal vervaarlijke blikken onze kant op geworpen werden. Slik. Ze hadden ons dus inderdaad kaarten voor de Blauwen verkocht. De tribune stroomde al snel vol, gelukkig kunnen Hollandse dames op hoge hakken prima over alle Italiaanse mannen heen kijken, en tot onze opluchting bleek er meer wit te zien op de tribune. Na een aanpassing van de strategie (Marleen bleef fanatiek en gedurfd Bianchi, Bianchi roepen en ik integreerde tussen de Azzurri) was het eindelijk zover.
Onder luid tromgeroffel en vooral gejuich komt de optocht die zojuist door Florence is getrokken het veld op; jonkvrouwen, de belangrijke adel uit de stad, de verschillende militaire disciplines, de vaandeldragers van de Bandierai degli Uffizi die de Trofeo Marzocco hebben gewonnen (zie eerdere blog) en allen in klederdracht. De verschillende personages worden in het Italiaans toegelicht, de Engelse vertaling wordt (de Italianen vieren het traditionele evenement liefst zonder toeristen) vakkundig uitgejoeld door het publiek. Dan is het eindelijk zover; de Mannen komen het veld op. En Mannen zijn het; twee keer zevenentwintig man, één bonk spieren en vooral veel testosteron. Kleine vechtpartijen beginnen als opwarming tussen de verschillende teamleden, er wordt geschreeuwd, gebruld, shirts worden uitgetrokken en het publiek wordt gek.
De wedstrijd begint echter met een desillusie, 54 mannen die elkaar aankijken. Sommigen beginnen te worstelen, gooien elkaar op de grond en blijven daar zitten. In eerste instantie lijken het meer vriendschappelijke omhelzingen. Tot het geweld losbarst. Een paar mannen houden zich met de bal bezig en de rest stort zich op elkaar. Vuisten in het gezicht, kopstoten in de buik, tackelen.... al zijn de scheidsrechters door de nieuw ingevoerde regels strenger, het gaat er ruig aan toe. Binnen een paar minuten wordt de eerste speler van het veld gedragen, van de stoere man is weinig meer over. De Azzurri hebben de eerste speler uitgeschakeld en er zullen er nog veel meer volgen.
Vijftig minuten lang gaan de mannen elkaar te lijf, geweld wordt zeker niet geschuwd en al snel zien we het eerste hevig bloedende (uitgestoken?) oog, spelers die gewond niet meer in staat zijn zelf van het veld af te lopen, de meest pijnlijk uitziende aanvallen en de kleding die van de lichamen gescheurd wordt. Ondertussen leren we een heel vocabulaire aan Italiaanse scheldwoorden; luidkeels en woest gebarend horen we dankzij de Italianen cazzo, figlio di puttana en vaffanculo ons om de oren vliegen.
Na vijftig minuten grof geweld blijken de Azzurri de sterkste. De spelers op het veld worden zo mogelijk nog woester en het publiek gaat los. Even dan. Geen Hollandse Oranje-taferelen hier. Na een paar minuten gejuich gaan de shirts weer aan, stromen de tribunes leeg en is het weer fare la bella figura wat de klok slaat. Kampioen of niet, het is tijd voor de aperitivo. Salute! E forze azzurri!
En wij, wij genieten en huiveren nog even na van de foto's.
© Foto's door Aniek Rooderkerken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten